Recensie – Emotie op de catwalk

Ze kijkt en keurt, Isabelle Bossuyt. Tientallen beelden, honderden foto’s zitten op haar netvlies gebrand. Ze kiest op kleur en vooral op gevoel. Wat ontroert? Wat emotioneert? Daarna pakt ze penseel en kleurenpalet bijeen. Het juiste canvas ook. De plek waar haar emotie kan losbarsten. Als was ze een fotograaf die wacht op de juiste blik, op het perfecte moment. En dan. Klik.

Isabelle studeerde textielontwerp. Een goeie tien jaar terug behaalde ze haar diploma. Professioneel kon ze meteen aan de slag, maar de passie voor het schilderen verdween nooit. Al jaren werkt ze naarstig verder, eerst in een atelierkamer, boven in huis, later in een groter atelier, omdat de afmetingen van het doek daarom vragen. Ze brengt kleuren bijeen, stoffen, texturen, maar gaat evengoed op zoek naar de expressie van een gezicht, naar de gloed, naar de emotie.

Neen, niet wat getoond wordt, ontroert deze artiest, wel het moment waarop ze creëert en die een enorme verwachting inhoudt. Een sublieme ontmoeting tussen kracht en schoonheid. Bovenmenselijk, haast. Irreëel. Als theater. Als in een film.

Het werk van Isabelle Bossuyt intrigeert eveneens. Omdat het een wereld bloot legt waar anderen meestal heel meewarig overdoen. Superficieel toch, die mode, zo horen we het dikwijls, terwijl het gros van de ontwerpers de passie preekt maar die ook dagelijks beleeft. Isabelle is in de ban van net dat gevoel. Van heerlijke hoogtes waarin alles kan en diepe dalen waarin inspiratie ver weg lijkt. En wie kan haar dat kwalijk nemen?

Dus schetst ze, en wikt en weegt. Haar schaduwenspel neemt vorm. Haar personages worden levensecht. En wie goed kijkt, ziet ze bewegen. Net echt. 

Veerle Windels - fashion journaliste